بیا ذوب کن در کف دست من ، جرم نورانی ِ عشق را ..

حالم خوب است. تنم سالم است. کارم بر روال است. دلم خوش است به روزهای پیش رو. موسیقی ای در گوشم پلی میکنم. روحم پرواز میکند. به آدمهایی که در صف اتوبوس ایستاده اند نگاه میکنم که چه ملال انگیزند. با خودم میگویم چرا این‌ها پرواز نمی کنند ؟ چطور میتوانند بایستند؟ از مقابل پارک ملت رد می شوم. دست هایم را باز میکنم و روبه آسمان ِخدا نگاه میکنم و هوای تازه استشمام میکنم. عقل مصلحت اندیش‌م می گوید شاید یکی پشت سرت بود و این رفتارهای تو را ببیند. دلم میگوید خب ببینند! چه اهمیتی دارد؟ نهایتش در دلش برایم متاسف می شود که دختره خل است:))
سر راه به کافه ی نفیسه سر میزنم. دوست ِ کافه چی دارم. تنگ در آغوشش میگیرم. از این دنیا ، بعد از مام و عطر و اسپری و بوی خوب، در آغوش کشیدن آدم‌ها را دوست دارم. به مدت طولانی در آغوشم‌ نگه ش میدارم.

جهان کوچک من از جنس تکبر نیست، از جنس کمد نیست. خانه و پرده و مبلمان نیست. از جنس تفاخر نیست. از جنس در محبت غلتیدن است.

"محبت است که ما را می‌سازد و وسیع می‌کند."
این جمله ی پونه ی عزیزم، چند وقتی‌ست در ذهنم است. پونه ای که ازش بزرگ بودن را یاد گرفته ام. می‌شود آدم دختر کوچک یک خانواده باشد اما رفتارهایش بزرگ‌منشانه باشد.
چقدر خودخواهی مبتذل است. آن روز آن خانمی که در اتوبوس تکان نمی خورد که دیگران هم سوار شوند برایم معنای ملموس ابتذال بود. چقدر این آدم در نگاهم حقیر بود. چقدر تلاش میکرد عزت و شخصیتی پوشالی برای خودش بیافریند.
وقتی همه تلاش می‌کردند در کادر عکس دسته جمعی تولد رهام باشند که احتمالا بعدش آن عکس را استوری کنند، گفتم من عکس می‌گیرم و سعی کردم چند عکس با کیفیت بگیرم. یا دیروز که آقای رجبی در حال نظافت شرکت بود،چند ثانیه ای ایستادم که او راحت زمین را طی بکشد، حالت دیگرش این بود که تکانی به خودم ندهم که مردی ۵۰ ساله خم شود زیر پای تو را نظافت کند!
شاید بزرگ شدن در همین رفتارهای به ظاهر ساده باشد.به قول آن دوستی که گفته بود انقدر ادای بزرگ‌ها رو در بیار تا بزرگی بره تو جونت!
چند روز پیش تمرین و درس زیادی داشتم و وقت کمی، اما برای عاطفه ی سرماخورده، سوپ درست کردم و دم کرده ی آویشن و پرتقال پوست گرفتم. پس ِ ذهنم محبت بود. محبت که ما را می سازد و وسیع می کند.
دنبال وسیع شدنم. دنبال بزرگ شدن. دنبال ذوب شدن . میخواهم جانم را ذره ذره غنی کنم. آن سان که شایسته قربانی شدن برای تو باشد.بی واهمه بی ترس، رو سفید و مخلص!